zibayefaribande

نمانده شعر و حرفی از دل تنگ

به سر سودایی از آینده ای منگ

توانی نیست جز یک صبر بی مرز

دل از شیشه ولی در قالب سنگ

وای از این وحشت بی صبر که پیگیر من است

روز و شب بی سر و سامان و چه دل گیر من است

نه زمانش به حساب است‌ و نه در بند مکان 

حيف از این وصلت بد بخت که در گیر من است

بدون عشق، انسان در کویر است

میام خار و طوفان چون حریر است

چو رمز و راز الماس و دل سنگ

درونش عیش و بیرونش فقر است

ریشه ام می سوزد اما شاخ و برگم یخ زدست

من خمارم، کو شرابم، گرچه جانم "می" زدست

عاشقم من، همچنانم وصل معشوق آرزوست

هرچه من بی تابم اما، عشق از عشقم دل زدست

با هزاران چهره خود را وصل یاران کرده ایم

طبق احساسات دلبر، صلح و عصیان کرده ایم

فکر ما درد فراق و فرق ما شوق وصال

هر زمستان را بدینسان چون بهاران کرده ایم

تو بشنو

با توام ای تو

که بی تو این تمام من فقط توخالی و پوچ

یکی بی تو که بی تو هیچ کس نیست. 

همچو شیری سر به زیری، جنگلت در دست کیست؟ 

فکر فردایی غریبی ،  آرزویت عشق چیست؟

رهرو راه خودت گشتی پر از شیب و فراز

اینهمه پستی بلندی، آخرش افسانه نیست؟